Dit wijnland maakte de afgelopen vijf jaar wellicht de allergrootste ontwikkeling door. Niet alleen door steun van de Europese Unie, maar vooral omdat het besef kwam dat de Spanjaarden zich niet alleen met volume maar ook met kwaliteit op de wereldmarkt konden begeven.

Spanje wat zich samen met Frankrijk en Italië de belangrijkste wijnproducent van Europa mag noemen heeft net als deze twee andere landen een enorme diversiteit aan klimaten, culturen en druivenrassen. Daar waar na het succes van Rioja vooral op de Franse druivenrassen werd gebouwd zien we de afgelopen jaren de identiteit van Spanje terugkeren. Terug naar de druivenrassen uit de regio, terug naar de tradities en kenmerken van de omgeving. Gelukkig wel in het huidige tijdsbesef maar ‘back to the roots’.

In Spanje is het in de meeste regio’s niet de vraag of dat het fruit rijp wordt, maar meer hoe. Een korte rijpingsperiode komt geen enkel fruit ten goede en de wijn uiteindelijk al helemaal niet. Hier hebben we letterlijk te maken met ‘slow food’ ook al moeten we dat in een ander context zien. Er wordt gezocht naar optimale fenolische rijpheid door na de vruchtzetting de groeicyclus zo lang mogelijk te rekken. Dit door het blad als zonbescherming flink te laten groeien maar tegelijkertijd ook zoveel mogelijk weg te knippen. Om irrigatie zo ver mogelijk terug te dringen zonder waterstress op te laten treden. Kortom veel keuzes die in de wijngaard gemaakt moeten worden om tot goede druiven te komen en uiteindelijk goede wijn.

Bekende wijngebieden van Spanje zijn Rioja en Navarra, maar ook Ribera del Duero en Rueda staat ondertussen op bijna elke wijnkaart. Het succes van Rias Baixas wordt ondertussen door vele handen gedragen. Maar ga ook eens kijken in de ‘kleinere keukens’ van Bierzo en Getariako of Jerez. Dit zijn hele spannende wijngebieden die hele ‘eigen’ wijnen voortbrengen.